Holy Moly, I did it! Volbracht!
Ik liep 4 x 40 km tijdens de Nijmeegse Vierdaagse!
Wat een ervaring is dit.
Het was mijn tweede Vierdaagse, de vorige was 20 jaar geleden. Toen was ik een moeder in wording met een baby van 12 weken in mijn buik. Nu liep ik de Vierdaagse in de energie van mijn overleden moeder. Vierentwintig keer genoot zij van het lopen en volbrengen van deze meerdaagse tocht. Ik voelde me bevoorrecht om de 25e in haar energie te mogen lopen. Ze genoot er altijd zo van. Ik ben heel blij dat ze er zoveel heeft mogen lopen. Tijdens het wandelen ontdekte ik hoe enorm veel er is om dankbaar voor te zijn. Mijn leven is zo vol overvloed en rijkdom.
Na een intense periode van rouw, verdriet en van opruimen zijn we aangekomen bij de voltooiing. Het begon bij de overdracht van ons ouderlijk huis aan onze broer. Ik ben zo waanzinnig trots op hoe wij het hebben gedaan. Het vieren van mijn 50,5 verjaardag op mijn geboortegrond was waanzinnig. Zo naar toegewerkt en zoveel mooie mensen bij elkaar. En dit, het volbrengen van de Vierdaagse die mijn moeder met twee vingers in de neus liep, is ook een voltooiing.
Ik ben niet langer verdrietig over wat ik verloren ben maar ik geniet van al het moois wat het heeft gebracht. Ik was heel vaak ontroerd tijdens het wandelen van de Vierdaagse; van die enthousiaste studenten bij de start, de harde klanken van muziek na een lang pad van stilte, de teksten van de muziek, de ontmoetingen onderweg, de herinneringen aan de dagen dat ik samen met haar liep, de enthousiaste mensen langs de weg, die schattige kinderhandjes klaar voor een high five, alles wat aangeboden werd onderweg, de ene stap na de andere. Ik voel dat diep geluk en diep verdriet komt van dezelfde bron. Dat kunnen ervaren voelt als een rijkdom. Ik voel haar enthousiasme over de studentenkamer die ik voor mezelf had georganiseerd, haar vertwijfelde blik daarover, want wat gaat Judith nu weer doen? Ze zei nooit dat ze trots op me was, ze was ook vaak kritisch op me. Nu haar leven voltooid is kan ik het geheel zien.
Aan het begin van de lange saaie (wel heel mooi hoor, maar zover als je kijkt zie je mensen lopen, wat een eind!) dijk naar Linden ontmoette ik een man die uiteindelijk dezelfde leeftijd bleek te hebben als mijn moeder. Ik vroeg hem of hij nog tips voor me had, voor de moeilijke momenten onderweg. Hij nam even de tijd voor zijn antwoord, en kwam uiteindelijk met de oplossing; muziek! Hij haalde een boxje uit zijn bagage en hij vertelde over de speciale playlist die hij had aangemaakt voor de Vierdaagse. Muziek waar je makkelijk op kunt lopen, en anders is dan alle muziek die je onderweg hoort. Hij vertelt over de muziek uit zijn jeugd en ik hang aan zijn lippen, ik vind het heerlijk om naar hem te luisteren en zo mee terug te gaan in de tijd. De muziek komt uit de vijftiger en zestiger jaren. Het is leuk om in de stilte benieuwd en nieuwsgierig te zijn naar de volgende track. Bij ongeveer ieder liedje roep ik enthousiast dat ook mijn moeder dat een mooi liedje vind. Soms praten we en soms luisteren we alleen maar. En telkens lopen we weer samen. Ook dit is geluk.
Ik ontdekte tijdens het wandelen van de Vierdaagse hoe fijn ik het vond om op mezelf te zijn. Mezelf de ruimte te geven om alleen te lopen, een gesprek aan te knopen, weer uit het contact te stappen. Het gaf me een gevoel van vrijheid. Soms een gevoel van eenzaamheid. Het was heel fijn om het met mezelf te rooien deze dagen. Ik ontdekte hoe sterk ik mentaal ben, daar was ik me eigenlijk nooit zo van bewust.
Wat zo leuk aan de Vierdaagse is, is de positiviteit en het enthousiasme onderweg. Al bij de start, na 1 km, stond er een persoon met een bord; 'nog maar 159 km te gaan'. En dat ging deze vier dagen in allerlei variaties door. Het is een soort van trein waar je in stapt, en deze stapt maar door. Geen gezeur, we doen het gewoon met z'n allen. De mentaliteit is; 'opgeven is geen optie, we helpen je wel naar de finish'. De meest gestelde vraag onderweg is; 'kan ik je ergens bij helpen'.
Zoveel moois gezien en ervaren onderweg. Zoveel werk verzet door zoveel mensen. Wat is het bijzonder. Ik heb afgezien en ik heb mijn voeten wat aangedaan. Dit voelt als een soort van kroon op het geheel. Net zoals het kroontje in mijn medaille. Ik was weer even student in het studentenhuis waar ik woonde maar wel met veel meer levenservaring. Ik liep na 20 jaar weer de Vierdaagse maar nu mentaal zoveel sterker. Ik liep de Vierdaagse zonder mijn moeder, maar wel in haar energie. Ik kan kiezen voor geluk ondanks het verlies. Ik ben zo dankbaar voor wie ik nu ben en kan zijn.
The Walk of the World, op meerdere manieren te zien.