Wereldvrede lijkt op dit moment heel ver weg. Toch voel ik dat het dichterbij is dan we denken.
Dat klinkt groot. En dat is het ook.
Maar voor mij begint het klein.
Dichtbij mezelf.
Ik geloof in een betere wereld, ook als die soms onbereikbaar lijkt.
Misschien zie ik het simpel omdat ik hoop houd, of misschien omdat ik het graag wil geloven. Hoe dan ook; vrede is volgens mij dichterbij dan we vaak denken.
Vier dingen die volgens mij essentieel zijn voor vrede, in onszelf en met elkaar;
1. Vrede en schoonheid roepen ons iedere dag, ieder uur, iedere minuut. Maar hoe vaak luisteren wij echt?
We besteden veel tijd aan het zoeken naar geluk, terwijl de wereld om ons heen één groot wonder is. Dat je leeft, dat je hier op aarde rondloopt, dat alleen al is een wonder. En toch rennen de meesten van ons (ik ook!), alsof er ergens anders een betere plek te vinden is.
2. We moeten aanwezig zijn voor onszelf. Het is zaak bewust te worden van onze eigen verantwoordelijkheid en erkennen dat wijzelf soeverein zijn, dat we steeds terugkeren naar ons eigen lichaam, onze gevoelens en daarvoor zorgen. En dat is vreselijk uitdagend!
Want we leven allemaal met pijn, niemand uitgezonderd. Ik bedoel niet zozeer fysieke pijn, maar veel meer existentiële pijn. Hoe we onze gevoelens reguleren, heeft direct invloed op de manier waarop we met anderen omgaan. De vraag is hoe bewust we zijn van onze pijn, hoe het is ons bepaald en hoe we ermee omgaan. Vrede in onszelf is een begin, maar het krijgt pas echt vorm in contact met de ander. Kunnen we blijven luisteren, ook als het schuurt?
3. We leven allemaal, iedere dag, met dezelfde wetenschap: dat we op een dag dit leven weer mogen verlaten.
We kwamen met helemaal niets. En we zullen ook weer vertrekken met niets. Wat heb je in de tussentijd echt nodig? Als iedereen zou nemen wat ze daadwerkelijk nodig hebben, niets meer of minder dan dat, zal er voldoende zijn voor iedereen.
4. We krijgen allemaal te maken met omstandigheden die we niet zelf in de hand hebben. Hoe gaan we om met deze omstandigheden? Blijven we hangen in slachtofferschap, of maken we ruimte om er iets van te maken? Onze omstandigheden vormen ons, maar onze keuzes geven richting. Juist daar ligt onze kracht.
Misschien begint vrede niet in de wereld, maar in onszelf.
Misschien is echte vrede iets wat we samen leren, stap voor stap.
Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt, doe je mee?
