Leven
Leven doen we. En we weten het, we gaan ook een keer dood. Daar hebben we het liever niet over want daar krijgen we vervelende gevoelens bij. Maar wat als we zouden leven alsof je elk moment kunt sterven? Bewust van elk woord wat je lichaam verlaat, elke gewaarwording in je lichaam, in contact met het gevoel van dat moment. Het lijkt soms alsof we slaapwandelen, onbewust leven. Het is een wonder dat je hart klopt, dat je adem je beweegt. Elke seconde, ieder moment. Hoe bewust leef jij?
Ik was in schok toen mijn vader plotseling kwam te overlijden. Mijn veronderstelling was dat hij onsterfelijk was, dat dacht het kleine meisje in mij. Mijn grote, sterke, stoere vader zou er altijd voor mij zijn en voor mij zorgen. Mijn redder in nood, mijn rots in de branding. Drie dagen heb ik nagenoeg geen woord gesproken. Waarom was mijn enige vraag. Het maakte niet uit dat ik inmiddels al 21 jaar was en mijn eigen leven aan het opbouwen was. Het was voor mij een markeerpunt in mijn leven. Het leven voor en het leven na het overlijden van mijn vader. Nu is hij al langer dood dan hij levend in mijn leven was. Heel lang teleurgesteld en verdrietig dat hij nooit tegen mij heeft gezegd dat hij er op een dag niet meer zou zijn. Wat zou het fijn zijn dat we zo genoten hebben van het leven en van elkaar dat doodgaan opeens niet meer zo erg is. Dat we hebben genoten van wat er was. Dat we wisten wat de risico's waren. Dat we zouden genieten van de tijd die we samen kregen. Wat als we dan als afscheid kunnen dansen en zingen van geluk van al het moois dat je hebt gedeeld en beleefd.
Het leven is om van te genieten. En weten dat we in de reservetijd leven, dat er nooit enkele garantie is voor een lang leven. Dan heb je alleen nog maar meer geluk.