Heerlijk voelt het om hardlopen te gebruiken als metafoor. Het liefst loop ik in de Montferlandse bossen, met uitdagende klimmetjes en afdalingen. Gisteren koos ik voor zo'n uitdagende route, heel bewust. Om te voelen hoe ik ervoor sta, omdat ik voldoende tijd had en omdat ik zo graag kom op de Kale Jacob. Dit uitzichtspunt ligt aan de noordzijde van de Hettenheuvel en is met 91,6 meter de hoogste heuvel van Montferland. Het uitzicht is hier zo waanzinnig mooi en adembenemend, zeker wanneer het zo helder is als gisteren. Om er te komen moet je wel wat moeite doen en er staat nergens aangegeven hoe je er komt. Tijdens het lopen houdt het me dan al bezig, want als je moeiteloos wilt leven en de stroom volgt hoe kun je dan boven op de top komen? Blijkbaar is het nodig om te investeren om te komen op plaatsen waar je anders niet zo snel zou komen.

Ik geniet van de klimmetjes onderweg en vind het zo'n heerlijk gevoel wanneer de grond onder mijn voeten weer begint te dalen. Precies dat transformatiepunt ervaren. De afwisseling in de bomen, het zonlicht dat zo mooi door de bladeren schijnt, de geuren, de kleuren en de route van het pad, ik geniet er zo van. Het hele lichaam voelen, bewust aanwezig zijn bij iedere stap. De gedachten opmerken die door mijn hoofd gaan. Het lijkt alsof mijn gedachten worden gehusseld in mijn hoofd en ik telkens de gedachte van een andere kant bekijk. Hardlopen voelt als een reis door de gedachten. Tegelijkertijd wordt wat ligt te slapen of wat is weggevallen in een hoekje weer opgedwarreld en kom ik weer tot nieuwe ideeën. 

Gisteren raakte ik ontroerd van de aanblik op de Kale Jacob, zo'n mooi weer, zo'n prachtig vergezicht. Het is rustig in het bos en ook op het uitzichtspunt lijkt niemand aanwezig. Totdat ik een vrouwenstem; 'zit!' hoor roepen. En daar is het net alsof ik mezelf ontmoet. Een vrouw die haar oefeningen doet op de vroege ochtend in gezelschap met haar hond.  Ze is gymleerkracht en de Montferlandse bossen zijn ook haar hardloopterrein. Zoals er zovelen zullen zijn.  Deze ontmoeting is bijzonder, ik kijk in haar ogen en zie mezelf.

De route na de Kale Jacob is vrij vlak. Door de weilanden met als laatste een felle klim met een venijnig staartje. Het kan zo fijn zijn om te weten wat er komt. Snelheid terugnemen op de klim, kleinere, kortere pasjes maken en volharden. De afdaling met grote passen, net of ik bijna vlieg. Genieten van het onderweg zijn, voelen hoe de 'obstakels' vandaag worden genomen.  Het doel is genieten van de reis, van iedere stap en al het moois wat je onderweg tegenkomt.

En dat iedere keer weer.