Afgelopen vrijdag fietste ik van Doetinchem naar Wehl en zomaar ineens was ik betrokken bij het leed van een jonge ree. Zo midden op de dag besloot deze ree om heel spontaan een drukke weg over te steken. Zonder te kijken rende hij zomaar voor een auto en maakte daardoor een enorme vlucht. Ik kwam aan toen ze hem op een veilige plek hadden gelegd. Hij leefde nog maar leek aardig in paniek. Er verzamelde zich een groep mensen om het dier heen, de een had het over afschieten en de ander over de dierenambulance. Ik dacht alleen maar, lief dier, huppel alsjeblieft weer blij de natuur in. Dat was te optimistisch gedacht van mij. Tegelijkertijd verwonderde ik mij over de schoonheid van het dier en ons voorrecht om zo in contact te zijn met een ree. Een jongen streelde de ree, zo schattig.

Toen de ree hoorde over afschieten wilde hij overeind komen, het lukte hem niet. Van die oude mannen die zeiden; 'dit beest is in shock, kun je beter uit zijn lijden verlossen'. Een jonge vrouw die zei; 'we kunnen het toch nog proberen'. Daar was ik het volledig mee eens. We bellen de dierenambulance. We worden doorverwezen naar de politie en die komen dus niet.

Het dier gaat steeds minder frequent ademen en de hartslag zakt langzaam weg. En onder onze ogen sterft de ree. De professionele jager heeft zo van die ongevoelige manieren om te checken of het dier echt dood is. Ze nemen hem mee, ik hoor mezelf zeggen; 'behandel hem alsjeblieft met respect'.  

Alsjeblieft, wij, laten wij elkaar met respect behandelen.