Volgens mij gaat het leven over vorm geven aan wie je bent. Het boetseren van je eigen bestaan. Het onderzoeken wat je allemaal kunt en wie je bent. Zelfkennis en zelfverrassing. Steeds weer een open blik. Door jezelf deze ruimte toe te staan ben je tevens een inspiratie voor de mensen om je heen. Het afgelopen jaar ging ik van 'bevangen' door de rouw weer verder naar mijn eigen natuur. Het leven met de dood ervaar ik als het meest onverenigbare van mijn bestaan. Hoe leef ik met de dood is een groot vraagstuk en tegelijkertijd een zoektocht vanaf het moment dat mijn vader plotseling stierf op jonge leeftijd. Deze vorm heb ik nog niet gevonden. Ik ben wel steeds aan fijnschaven. Zodat de vorm het licht op een optimale manier gaat reflecteren. Geen eenvoudig en standaard proces. Wel een uniek proces. En dat is wat ons in mijn ogen te doen staat in onze tijd op aarde. De dagelijks beoefening van yoga en meditatie laten mij steeds oog in oog staan met mezelf. Een uitnodiging om alles in mij te omarmen. Het makkelijke, het moeilijke, het leuke, het onverenigbare, het pijnlijke. Deze aandacht, liefde en compassie voor mezelf is uiteindelijk een geschenk aan allen. Het enige waar je echt een verandering kunt bewerkstelligen is jezelf. Hoe erg de wereld ook in brand staat.
‘Misschien is het leven niet meer dan een lange voorbereiding op het verlaten ervan.’
John Banville